Ciao pikkenzee

Aangezien ik aardig wat berichtjes ontvang hoe het met me gaat en of ik nog leef, heb ik besloten om zo nu en dan wat op papier te zetten. Deze eerste draag ik graag op aan Pepijn Aarnink.

Na een zorgvuldige voorbereiding van ongeveer ¾ jaar, vertrok ik maandag 26 januari naar Wales. Wat wist ik van te voren eigenlijk van dit land? Niks, sterker nog ik moest vorig jaar googelen waar het precies lag.
Dankzij Ger haar creditcard had ik ‘speedy booking’, daardoor kon ik tijdens boarden in de gate langs alle medepassagiers lopen die stonden te wachten om vervolgens als eerste in te stappen. Dat gaf toch wel een machtig gevoel, Ger jij en je creditcard 10 kudos! Bristol is echt een klein vliegveld, het waren vooral de schapen en paarden die me opvielen. Vervolgens werd ik met een shuttlebus naar het treinstation gebracht. Wat voelde ik me een toerist, met twee grote koffers en een hele mooie rugzak slenterde ik door het station. Ik voelde die vieze vadsige Engelsen me in mijn nek uitlachen. Ik geef ze groot gelijk; een mooie metrosexuele man met een grote fel groene koffer, Ger nogmaals bedankt, dit keer voor het feit dat ik je koffer mocht en mag lenen. Per trein reis je dan naar Wales en dus Swansea. Swansea is net iets groter dan Nijmegen, zo snel verdwaalt men er niet. Gelukkig werd ik opgehaald door Janet, zij heeft mij geholpen met het vinden van mijn kamer. De kamer is zo’n 12m2 en heeft een fantastisch uitzicht op zee. Het is nu nog vrij rustig in mijn studentenhuis, het semester begint pas volgende week maandag. Na het zorgvuldig ophangen van mijn hemden etc, bracht Pete (huisgenoot) mij naar een gigantisch grote supermark (the Tesco), een beetje Albert Heijn XXXXXXXXL. De Welsh, zijn heel aardig en helpen je graag. De oude rotten hebben zo’n typisch gezicht; grote rode neus door de drank, gigantische kolenschoppen van handen en soms net iets te veel neushaar. Daarnaast lopen hier ook stereotypen Geordie Shore meisjes rond met veel te veel make-up en een verwaande uitstraling waar je spontane hiv van krijgt.
De eerste dag ben ik direct gaan hardlopen, het is hier prachtig lopen en overal staan van die outdoor fitnesstoestellen langs het pad, I gonna be ripped as fuck wanneer ik terug ben, so you know.. Je gebruikt dan je eigen lichaamsgewicht als tegenstand en in mijn geval is dat toch wel aardig wat. Tijdens het lopen zag ik een jongen, op het gras liggen. Het leek wel alsof hij van zijn fiets was gevallen. Ik keek nog een keer goed maar zag hem niet schreeuwen of andere symptonen die er op konden wijzen dat hij gigantische pijn hand. Ik dacht: ‘’Het zal allemaal wel, ik loop lekker door.’’ Even later keek ik weer langszij en zag ik die knaap weer liggen, maar nu 500 meter vederop. ‘’Wat moest dat joch tot iedere keer in het gras...’’ Een man kwam voorbij, maar de jongen gaf te kennen dat hij nergens last van had. Een halve minuut later liep er een blonde chick voorbij en ja hoor opeens had meneer last en wilde hij graag overeind geholpen worden. Hij stelde zich meteen aan die chick voor en probeerde haar aan de praat te houden. Zo dient een man dus een snerpend hertje te versieren hier in Swansea. Ik maar denken dat hier alleen Silverbacks rondliepen die aan iedereen willen laten zien dat zij de grootste aap op de rots zijn. Eigenlijk zijn deze pikkies dus heel subtiel en en spelen ze de gevoelige kaart, wat een poesjes.....
’s Middags heb ik allerlei spullen gekocht om een beetje te leven. Beddengoed, glazen en pannen. Je kan hier Kebab kopen, in de vriezer drukken en dan vervolgens heerlijk opbakken. OMNOMNOMNOMNOM Vandaag het zelfde riedeltje; weer hardlopen, lekker lopen pompen en het centrum bezocht. Morgen ga ik met wat mede internationals de pub in om me vrijdag met mijn hangover te melden aan het educatieve front; Swansea Univeristy of zoals men het zegt in het Welsh Prifysgol Abertawe, Abertwawe is Swansea in het Welsh. Tot zover les één Welsh voor beginners. Ik heb voor de natuurliefhebber ook wat foto’s gemaakt. Ik beloof dat ik zsm ook wat kiekjes zal schieten met de selfiestick, ik heb ‘m natuurlijk al geprobeerd.
Hugs and Kisses
Marnix Rutgers